آشنایی با باسل در خیاطی

باسل یک لباس زیر یا قاب سیمی است که برای پرکردن یا حمایت از پارچه های پشت لباس‌های زنانه در اواسط تا اواخر قرن 19 استفاده می‌شد. زیر دامن در پشت، درست زیر کمر پوشیده می شود تا دامن کشیده نشود. پارچه های سنگین پشت دامن را به سمت پایین می کشد و آن را صاف می کند. در نتیجه، دامن زنانه در طول پوشیدن روزمره شکل خود را از دست می دهد (فقط از نشستن یا حرکت کردن).

زنان در طول تاریخ از روش های مختلفی برای فرم دادن به دامن های خود برای برجسته کردن پشت باسن لباس استفاده کرده‌اند. بالشتک های بالشتکی که از لحاظ تاریخی به آنها ” بام رول “، ” حمل کننده ” و ” جنگ پنبه ای ” گفته می شود، از جمله روش های رایج در اروپا بودند. آنها در قرن شانزدهم از محبوبیت پراکنده برخوردار بودند و در اواخر قرن 18 در فرانسه محبوبیت خاصی داشتند.

کرینولین نوعی از کت پوش یکپارچه ای بود که از این فناوری توسعه یافت. باسل پیچیده تر و تخصصی تر در نهایت جایگزین کرینولین شد. در حالی که باسل قاب سیمی فقط برای مدت کوتاهی محبوب بود، بالشتک های ساده تر پس از از بین رفتن باسل بازگشتند و محبوبیت خود را حفظ کردند، و اینها همه در تاریخچه دامن در کدام نقش مهمی را ایفا نموده اند.

تاریخچه باسل

در مرحله های اولیه مد باسل، در قسمت پشت دامن خیلی پر نبود و اغلب به منظور ایجاد نمودن یک دنباله به سمت بیرون لباس در نظر گرفته می شد. تغییر شکل دامن های حجیم با استفاده از کرینولین در دهه های 1850 و 1860 میلادی می توان در چرخه ها و مجموعه های پارچه ها و تزئینات بکار رفته در این دوره مشاهده نمود.

باسل بعدا به شکل قوس دار بسیار برجسته تری در قسمت پشت دامن و درست در زیر کمر همراه با پارچه دامن بر روی زمین قرار می گرفت و شکل سیلوئت لباس را تغییر می داد.

گذار از کرینولین (1863-1872)

با گذشت زمان و در طی پوشیدن و استفاده نمودن از کرینولین ها شکل ظاهری آنها تغییر نمود. به جای سیلوئت هایی شبیه به زنگ بزرگ که قبلا مد شده بود، ظاهر آنها شروع به تغییر کردن نمودند. قسمت پیش و پهلوهای آنها شروع به صاف شدن نمودند و باعث گردید تا میزان پری و حجم بیشتری در قسمت پشت دامن ایجاد گردد، که این سبک با نام سبک دنباله دار معروف گردید.

یکی از انواع کرینولین ها، کرینولت، شکلی بسیار شبیه به شکلی که در باسل ایجاد می شود، ایجاد می نماید. کرینولت ها به نسبت با کرینولین های سنتی محدودتر بودند، زیرا قسمت جلویی آنها صاف و توده ای که در اطراف قسمت پشت ایجاد می گردید نشستن را برای کسی که آن را پوشیده بود دشوارتر می نمود. پارچه دامن اضافی ایجاد شده به واسطه این تغییر شکل ظاهری به قسمت پشت حلقه زده شده که باعث می شد تا قسمت پری لباس افزایش یابد.

باسل های اولیه ( 1869 – 1876 )

باسل بعدها به تنهایی تبدیل به یکی از ویژگی ها مد گردید. پس از آنکه در اواخر دهه 1860 میلادی مدل دامن به سمت عقب کشیده شدند، به وسیله ای برای حفظ نمودن شکل پارچه دامن نیاز بود. پر بودن دامن هنوز هم به منظور کوچک تر نشان دادن کمر لازم و ضروری به حساب می آمد و در نهایت باسل جایگزین کرینولین گردید.

باسل در دهه های 1870 تا 1880 میلاد به شکل های مختلفی پوشیده می شد. در یک دوره کوتاه از سال 1878 تا 1882 میلادی لباس ها بدون باسل و با پشت تخت پوشیده می شدند.

آخر نسل باسل های ( 1881 – 1889 )

باسل ها در اواخر سال 1881 میلادی بار دیگر مورد استفاده قرار گرفته شدند و تا اواسط و همینطور اواخر دهه 1880 میلادی به یکی از ویژگی های اصلی مد تبدیل شدند.

در سال 1885 میلادی باسل ها برای مد آن دوران دارای ابعاد و اندازه هایی اغراق آمیز و مضحک به نظر می رسیدند. باسل ها از سال 1889 دیگر مد نبودند.

سال های 1889 – 1913

باسل ها همچنان در دهه 1890 میلادی و در اوایل قرن 20 نیز همچنان مورد استفاده قرار می گرفت. زیرا همچنان به تکیه گاهی برای دامن نیاز بود.

باسل ها تا سال 1905 میلادی دیگر رواج نداشتند زیرا کرست های بلند در اوایل قرن بیستم به شکل دادن فرم بدن کمک می نمودند.

باسل ها نیز دیگر مورد استفاده قرار نمی گرفتند زیرا زنان پوشیدن لباس های کاربردی تر را ترجیح می دادند تا بتوانند از دوچرخه تازه استفاده شده استفاده نمایند.

پلاک مد آشنایی با دنیای شیرین مد و لباس …