با تاریخچه صندل در طول تاریخ آشنا شویم
در این مقاله با تاریخچه صندل از 10900 سال پیش و روند تکامل آن آشنا خواهیم شد.
تاریخچه صندل | در این مقاله به تاریخچه این پاپوش جذاب و خاص خواهیم پرداخت. صندل به نوعی از پاپوش گفته می شود که شامل کفی بوده و با بندهایی بر روی پا، پشت پا، انگشتان پا و یا مچ پا محکم می شود. قدیمی ترین نمونه شناخته شده صندل مربوط به حدود 10900 سال قبل می باشد.
این صندل از پوست درخت درمنه ساخته شده است که در ایالت اورگان فعلی ایالات متحده یافت می شود. این نوع کفش در مصر باستان نیز یافت شده است، جایی که فقط افراد مهم صندل به پا می نمودند.
صندل های مصری از پاپیروس و نیز سایر مواد از جمله چرم و چوب ساخته می شدند. یونانیان و رومیان باستان نیز از این نوع کفش برای پوشش خود استفاده می نمودند
هرمس خدای یونان هرمس اغلب با صندل های بالدار به تصویر کشیده شده است. با این حال با ظهور مسیحیت این کفش ها بد نام شدند. زیرا رهبران کلیسا فکر می کردند که صندل باعث می گردد پای زنان بیش از حد برهنه باشد.
در دوران مدرن صندل ها بسیار محبوب می باشند به خصوص در آب و هوای گرم. با رشد تولید انبوه کفش، صندل ها در سبک ها و مواد مختلف تولید گردیده اند. از صندل های بندی ساده تا مدل های پلت فرم. اصطلاح صندل همچنین برای اشاره به کفش کوتاه زنانه و یا دمپایی های سبک استفاده می شود.
صندل ساده ترین شکل پوشش پا می باشد که از یک کفی تشکیل شده است و با استفاده از تسمه و یا بند، پا در آن قرار می گیرد. این کفش های زیبا با هر ماده ممکنی از جمله چوب، چرم، منسوجات، نی، فلز و حتی سنگ نیز ساخته شده اند و به طور یقین در تمام فرهنگ های جهان استایل و پوشش هر طبقه ای از جامعه را زیبا نموده اند.
صندل های از قدیمی ترین و همچنین رایج ترین پوشش های پا در سرتاسر جهان بشمار می آیند. نمونه های باستانی کشف شده از فرهنگ آناسازی در جنوب غربی آمریکا به 8000 سال پیش باز می گردد. این صندل های از یک کفی انعطاف پذیر و بندی ساده v شکل تشکیل شده اند.
صندل به طور معمول در بین مردمان مناطقی با آب و هوای گرم و رواج داشته و بیشتر استفاده می گردد. مناطقی که در آن ماسه های سوزان، طبیعت سنگی و صخره ای، حشره های سمی و گیاهان خاردار که به پاهای برهنه انسان آسیب وارد می نمایند، منجر گردید تا ابتدایی ترین شکل پوشش پای انسان توسعه یابد.
استفاده از کفش های بسته و به ویژه چکمه ها امکان پذیر نمی باشد، بلکه استفاده از این نوع پاپوش ها مناسب برای مناطقی با آب و هوا سرد و مرطوب می باشد تا از پاها در برابر شرایط آب و هوایی محیط محافظ گردد. با این حال از لحاظ تاریخی این نوع از پوشش پا منحصرا در میان مردمان مناطقی با آب و هوای گرم یافت نمی شود.
در کشور ژاپن صندل های گتا که دارای کفی چوبی می باشند با جوراب های پارچه ای با نام تابی پوشیده می شوند تا از رطوبت و سرمای زمستان جلوگیری گردد.
بومیان سیبری شرقی و آلاسکا چکمه هایی خزدار می پوشیدند که در دوران باستان به عنوان صندل بر روی جوراب های خز پوشیده می شدند. در دوره ای از تاریخ بشر، جوراب های خز به کف کفش دوخته می شدند و یک چکمه ساخته می شد، بند صندل ها نیز به کفش دوخته می شد و ادامه آن به دور مچ پاها بسته می شد.
در حالی که اکثر صندل های ساخته شده برای بازار جهانی در اوایل دهه 2000 معمولاً از مواد مصنوعی و یا بازیافتی مانند لاستیک تولید می شوند، برخی از مواد بومی هنوز برای بازارهای محلی مورد استفاده قرار می گیرند. در هندوستان از پوست گاومیش معمولا برای ساخت صندل و یا چاپپلی برای بازار هند استفاده می شود.
از فلز و چوب نیز در هند برای تولید پادوکا، صندل های سنتی هندوها استفاده می گردیده است. صندل های چوبی پایه دار مشابه را می توان در پاکستان، افغانستان، تا سوریه و ترکیه در غرب یافت. صندل های چوبی سوری که اغلب با سیم نقره و مروارید تزئین شده بودند، به دلیل صدایی که هنگام راه رفتن در آن ایجاد می شد، کاب کاب نامیده می شدند.
عشایر شمال آفریقا و خاورمیانه اشکال مختلف کفی صندل های را برای حرکت بهتر در مناطق بیابانی طراحی نمودند. هاوساهای جنوب صحرا از صندل هایی با کفی بزرگ استفاده می کردند که به خاطر بزرگ بودن به خوبی پاها را می پوشاند ، در حالی که کفی های منحنی در اوگاندا استفاده می شد و در عربستان به شکلی دیگر توسعه یافت.
در آب و هوای مرطوب تر، صندل های به دلیل باز بودن و خنک شدن پاها نسبت به دیگر پوشش های پا تریجیح داده می شدند. آزتک های باستانی و مایاهای آمریکای مرکزی یا صندل با کفی ضخیم و بندی که پشت پاشنه قرار می گرفت به پا می نمودند، در حالی که پا و ساق پا برهنه می ماند.
پلاک مد مرجع تخصصی مد و پوشاک
